Een acrobatische architect componeert met kilo’s beton de ruimte. Hij bouwt torens, de torens veranderen in een stad, een verlaten vlakte, een mens.
Steeds als Jonas de laatste steen probeert te leggen, blijkt zijn werk onaf. Hij balanceert vervaarlijk op wankele torens, springt op zijn handen van steen naar steen. Maar wat hij ook probeert: alles blijft zo stijf en stil. Tot hij het beton aantrekt: draaiend op loodzware schoenen orkestreert hij een klein ballet, in een duet met een massieve bal scheert hij rakelings langs zijn publiek. Zijn hele lichaam (ver)bouwt hij. Zelfs als hij bijna bezwijkt onder het gewicht vindt Jonas nog net de vrijheid voor een duet tussen teen en pink.
Wanneer Jonas zijn betonnen hoofd in de handen legt van het publiek worden zij mededrager van zijn creatie. In een wereld van reizend en voelbaar geluid verbouwen ze samen de wereld. Resultaat: bruisend nieuw circus-geluidstheater waar het publiek middenin zit. Met drummende blokken, een versteende acrobaat en dansend beton.
